به یاد 29 اسفند 93
با وانت نیسان داغون سپاه
بار سیمان و گچ و کاشی
زیر بارون
کنار سد رضوان
زنگ پشت زنگ؛ ریجکت کردن
رزمیار دوم ابوالفضل حق گویان
ناهار ساعت 5
کالباس و نون و نوشابه و چیپس
خنده و خنده و خنده
پ.ن:
عجب روز آخر سال عجیبی، از آن روز های پر رنگ سال
سر صبح منتظر نشسته ای، تفألی میزنی به قیصر
.
.
خوشا رفتن از خود، رسیدن به خویش
سفر در خیابانی از آینه
پ.ن:
همه غرق حیرت ز دیدار خویش
در امواج طوفانی از آینه
بعد جلسه آخر چهارشنبه ها یک هفته ای عجیب مباحث «جنگ اول» و عوامل پیدایش و تاثیراتش که تا الان روی خیلی چیزها مشهود بوده، ذهنم رو مشغول کرده. بعلاوه حرف ها و تحلیل های استاد و بیان نقش عجیب انگلیس _البته به راحتی برای همه قابل قبول نیست_ که اصلا دید جدیدی تو زمینه مورد مطالعه ما بود.
اون یأس فلسفی که دنیا رو بعد جنگ گرفت و کلی مکاتبی که ذیل اون پدید اومدن...
سوار ماشین که شدیم تا این بالا هیچی نگفتیم و اینقدر بالا اومدیم که جاده تموم شد. حالا نشستیم و به شبِ تهران زل زدیم و من دارم این ها رو برات توضیح میدم. اصلا خیلی چیزها بعد از اون جلسه برام حل شده. همین اختلاف دیدگاهی که یک ساعت حرف مشترک زدن رو هم از ما گرفته، همین مدل زندگی های متفاوت مون، همین که از نظر من تو داری خودت رو با سر میندازی تو چاه و البته از نظر تو من دارم راه خودم رو میرم و...
میدونی من همه اش رو میندازم گردن «کارویلوپرینسیپ» اون دانشجوی 19 ساله که اگه دوباره تو اون ساندویچی سر اون خیابون نمی موند ساندویچ نمی خورد(!) و اون تیر رو شلیک نمی کرد و «آرشیدوک فرانسوا فردیناند» زنده می موند، شاید من و تو هم الان خیلی خوشحال کنار هم نشسته بودیم و من هم نیامده بودم برای خداحافظی...
خداحافظ!
