عصر این جمعه دلگیر...
مگر دل های ما تحمل این همه دوری و غم را یکجا دارد؟
و مگر قرار نبود که قرارمان در بیت المقدس باشد؟ آن هم نه فقط بخاطر قدس، که قدس برای‌مان یعنی مسیر آزادی تمام مستضعفین جهان...
سردار
ما کمی خسته شده بودیم، تو لختی بیشتری تحمل مان میکردی دوباره تازه نفس می شدیم و برمیگشتیم.
«...و مگر نه آن‌که از پسر آدم، عهدی ازلی ستانده‌اند که حسین را از سر خویش، بیشتر دوست داشته باشد.»
تو:
پروفایلت لعنتی
پروفایلت
من:
هرچه کویت دورتر، دل تنگ‌تر، مشتاق‌تر
در طریق عشق‌بازان مشکل آسان کجا...
تو:
گفتم مگر به وصل رهایی بود ز عشق
بی‌حاصل است خوردن مستسقی آب را
با سید قرار گذاشتم، با ترس... بعد از 2 سال!
چند وقتی بود که دنبال فرصت مناسبی بودم تا بشینیم و حرف بزنیم. چند وقتی بود در فکر بودم تا در جشنواره مزخرف کاملا اتفاقی سید را دیدم! از این اتفاقات یک دفعه به شدت بدم می آید... و غیر باورترین جمله در این جور مواقع «اتفاقا چند روزه میخوام باهات تماس بگیرم» هستش، دقیقا جمله ای که من به کار بردم ولی خب از سر حقیقت!
چند هفته ای گذشت تا بالاخره طلسم اش را شکاندم. نمی خواستم 95 تمام بشود و پرونده ی این اتفاق همچنان باز بماند. با سید نشستیم در «اگزیت» و از هر دری گفتیم! به قول خودش پراکنده ترین گپ و گفت مان در این 20 سال بود!
تا اینکه جرات کردم و پرسیدم: «این دو سال چی شد؟ چی به سرمون اومد؟!»
.
.
.
هیچ چیز مثل گذشته نیست. نه من آدم دو سال پیش هستم و نه سید. دو نفر در نقطه متفاوت را ضرب در 2 سال جابجایی بکن تا بفهمی چه مسافت طی شده ای بدست می آید!
ولی حداقل الان کمی حالم بهتر است...
پ.ن:
به خودش گفتم، هیچ وقت نتوانستم خودم را به سرعت تغییراتش برسانم.
داشتم
چت های اخیر را مرور می کردم، همه اش مطالب و زحماتی که می کشی و من را هم الکی
دخیل کرده ای که فکر کنم سهمی دارم، اول خدا قوت دارد. پیش خودمان که تعارف نداریم
و بین خودمان که خیلی هندوانه نمی خواهیم بگذاریم زیر بغل مان ولی کار بزرگ بوده و
هست و کسی در این همه مدت نکرد و همچنان هم نمی کند!
ولی خب
خودمان و نظریه پرداز محترم و دوست داشتنی ایده «تعریف پروژه» برای جلوگیری از
ملال آور شدن رفاقت ها، باید فکر آنطرف قضیه را هم بکنیم که پروژه بشود جایگزین
اصلی صحبت ها و گپ و گفت ها!
در هر صورت ما به همین حال و احوالی و عکسی از کوچولوی دوست داشتنی هم راضی هستیم.
سید را اصلا یادم نمی آید که از کی دقیقا شناختم اما از همان اول همینطور گرم و صمیمی بودیم.
سیر گردش ارتباطمان را در این چند سال به بهانه خواندن مطلب های این روزهایش مرور کردم، بسی برای خودم جالب بود.
از «راه» _که دیگر فرصت سر زدن بهش را هم ندارم_ تا عمار و ستاد و تریبونِ مفتاح و مراسم ها و دانشگاه و سفر مشهد آن سال و... و حرفهایی که ماند و باید بعدا بزنیم.
این روزها سید به دلایلی در کارولینای جنوبی به سر میبرد، چند وجب آنورتر از قلب استکبار جهانی!
.
فکر میکردی روزی پایت را روی زمینی بگذاری که عمری مرگ بر آن فرستادی و متن نوشتی و پوستر و کلیپ ساختی؟! دنیای جالبی است...
.
اول که خبردار شدم از یکی از بچه ها پرسیدم:
- آمریکا؟! چیکار میکنه اونجا؟
- سید هستش دیگه رفته اونجا هم انقلاب کنه! (شکلک لبخند)
سیدی که سرشلوغ و پرفعالیت بود و جز معدود افرادی که راحت با «آقا وحید» کار میکرد این روزها هم در «فرنگ نوشت» مشغول روزنگاریهای عادی است که دیدن هر از گاهی آنها خالی از لطف نیست.
دعایش کنید زنده برگردد!
عکس ارسالی با تیتر: رویای های آمریکایی
در پاسخ مادر درباره اینکه برنامه ی بهشت زهراء(س) جمعه هاتون چی شد میگم که:
دبه هامون گم شدن، اتاق مون رو هم گرفتن، جاروها و شیلنگ و... رو جایی نداشتیم بذاریم، دیگه هماهنگ نشد بریم.»
برمیگردم توی اتاق، پشت لپ تاپ که نشسته ام فکر می کنم، واقعا گیر کار چهارتا دبه و جارو هست؟!
بی توفیق شده ایم... حیف جمعه ها.
به یاد 29 اسفند 93
با وانت نیسان داغون سپاه
بار سیمان و گچ و کاشی
زیر بارون
کنار سد رضوان
زنگ پشت زنگ؛ ریجکت کردن
رزمیار دوم ابوالفضل حق گویان
ناهار ساعت 5
کالباس و نون و نوشابه و چیپس
خنده و خنده و خنده
پ.ن:
عجب روز آخر سال عجیبی، از آن روز های پر رنگ سال
اون روز که توی ساندویچی حسین آقا نشسته بودیم و باهم برای قرار 5سال بعد برنامه می ریختیم، هیچکدوم حواسمان نبود که 94/4/4 وسط ماه مبارک هست!
چهارمِ چهارمین ماهِ چهارمین سال دهه نود به نیت جمع چهار نفره مان!
حالا امروز نه تنها هچکس نیومد (که البته می دونستم یادشون نیست و اگر هم بود شاید...) بلکه طی این چند سال با کلی فراز و فرود دو نفر، دو نفر راه خودمان را گرفتیم و رفتیم، جدای از هم!
اما هنوز شیرینی دورهمی های تابستان و پروژه و رفاقت مان را حس می کنم، حالا هر چقدر داستان های بعد از آن تلخ باشد.
ثبت در: جلوی ساندویچی کرکره پایین حسین آقا
کاش این روزها را می فهمیدی...
خیلی روزها می گذشت که اینقدر پریشان ننوشته بودم
