امروز ظهر یک عمل دارم.
کلا به مریضی و درمان و جراحی و... خیلی حس خاصی نداشته ام ولی این یکی طوری هست که خودم هم بدم میاد، چون زیادی حساس هستش!
صرفا اینکه دعا کنید
اگه هم برنگشتم حلالم کنید (شکلک چشمک!)
ب.ن:
الحمدلله زنده هستم و نفسی هم می آید.
طبق روال سالهای قبل ام سه روز آخر دهه را همان جای قبلی بودم.
داشتم راه می رفتم که آسید علی را دیدم، بعد کسی آمد و دستمان را گرفت و سر سینی برنج نشاند تا پاک کنیم!
بعد آن داشتیم در باغ دانشگاه گپ می زدیم. این چند وقته با هر کسی پیرامون این موضوعی خاص صحبت کرده ام قسمتی از پازل ذهنی من را تکمیل کرده بنا به اقتضاء و عجب صحبت های کمک کننده و خوبی بود امشب.
بعد آن هم هیات هنر.
شب عاشورایی این طور گذشت...
بحث و قرارهایمان همیشه مفید و کاربردی بوده برای من، به شدت!
در انتخاب راه ها و کاره ها و تصمیم گیری های مختلف کمک کرده است.
قبل از پیاده شدن سوال کردن این نکته که به نظرتون «من آماده ام؟» و فلسفه «شل کن!» خیلی کمک کرد. اینکه خیلی چیزها را باید خودت را واردش کنی، توکل کنی و بذاری جلو برود؛ به اصطلاح شل کنی!
پ.ن:
بماند که اصل اصرارم روی دیدارهای فوری قبل سفر این است که آخر در گوشم «و لله خیر حافظا...»ی بخوانی و راهی ام کنی...
