در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم...

یادم هم نیست در کدام خانه مان بودیم یا اصلا چطور بحث به آنجا رسید.

ولی نشسته بودیم روی تخت و مادر گرام داشت ازم می پرسید که دوست دارم اسم «داداشم» چه باشد؟ 

باز هم نمی دانم از کجا انتخاب اسم مان رسید «ابوالفصل» و این اسم توی انتخاب هایمان آمد

اما

یادم هست که پرسیدم «اسم کی ابوالفصل هست؟ کی بوده اصلا؟»

و باز هم یادم هست مادر شروع کرد برایم داستان سقا و ظهر عاشورا را قصه وار تعریف کردن و آرام اشک ریختن و من هم بعد از دقایقی _نمی دانم از اشک مادر یا از اصل قصه_ شروع کردم گریه کردن.

طبیعتا اولین روضه ام نبود و سال ها بزرگ شده ی هیات بودم، که الحمدلله...

اما قطعا اولین باری بود که روضه و واقعه را فهمیدم

و همان بود و همان شد که ابالفضل العباس برایم شد باب الحوائج و گره من به این آستان

روضه های عباس برایم متفاوت تر، علقمه برایم جایی والاتر، روزهای تاسوعا خاص تر شد و از این دست

خدا سلامت بدارد مادرم را که مرا رهای این آستان کرد و حفظ کند پدرم را که مرا برد هیات.

.

.