طبق روال سالهای قبل ام سه روز آخر دهه را همان جای قبلی بودم.
داشتم راه می رفتم که آسید علی را دیدم، بعد کسی آمد و دستمان را گرفت و سر سینی برنج نشاند تا پاک کنیم!
بعد آن داشتیم در باغ دانشگاه گپ می زدیم. این چند وقته با هر کسی پیرامون این موضوعی خاص صحبت کرده ام قسمتی از پازل ذهنی من را تکمیل کرده بنا به اقتضاء و عجب صحبت های کمک کننده و خوبی بود امشب.
بعد آن هم هیات هنر.
شب عاشورایی این طور گذشت...
بحث و قرارهایمان همیشه مفید و کاربردی بوده برای من، به شدت!
در انتخاب راه ها و کاره ها و تصمیم گیری های مختلف کمک کرده است.
قبل از پیاده شدن سوال کردن این نکته که به نظرتون «من آماده ام؟» و فلسفه «شل کن!» خیلی کمک کرد. اینکه خیلی چیزها را باید خودت را واردش کنی، توکل کنی و بذاری جلو برود؛ به اصطلاح شل کنی!
پ.ن:
بماند که اصل اصرارم روی دیدارهای فوری قبل سفر این است که آخر در گوشم «و لله خیر حافظا...»ی بخوانی و راهی ام کنی...
به یاد 29 اسفند 93
با وانت نیسان داغون سپاه
بار سیمان و گچ و کاشی
زیر بارون
کنار سد رضوان
زنگ پشت زنگ؛ ریجکت کردن
رزمیار دوم ابوالفضل حق گویان
ناهار ساعت 5
کالباس و نون و نوشابه و چیپس
خنده و خنده و خنده
پ.ن:
عجب روز آخر سال عجیبی، از آن روز های پر رنگ سال
تولید محصول «محتوا محور» جدا از نو بودن ایده اش، برای من خیلی از اولین ها را رقم زد؛
اولین پژوهش نسبتا جدی سینمایی
اولین حجم از مقاله(یا نریشن) که خودم نوشتم
اولین ضبط صدا در استودیو
اولین تدوین صدا
اولین تدوین تصویر
اولین ارائه سر کلاس های حوزه
و اولین بار که تکنولوژی به معنی واقعی کلمه دست مان را در حنا گذاشت. خدا لعنتش کند!
تجربه ای بود پر استرس ولی مهم و جالب که خیلی چیزها را یاد گرفتم و خیلی چیزها را تمرین کردم و دوباره فهمیدم که بیشتر باید مطالعه کنیم!
پ.ن:
با تشکر ویژه از محمد جواد
در محیط های بزرگ شدم که هیچ وقت فکر نمی کردم دوستی از شهرستان داشته باشم.
دانشگاه هم خیلی _و فقط کمی_ تغییری در این نظرم ایجاد نکرد اما از باقیمانده های جهادی سخت امسال یک دوست شهرستانی است، با اینکه بسیار در ارتباط و آشنایی جدید سخت گیر شده ام اما به خاطر ساده گی اش این راه را آسان کرد...
سفری که دوباره امسال در تابستان به خراسان جنوبی داشتم با هم سری به باغ میوه هایشان زدیم و خوش بود.
یکی از معضلات حال حاضر خانواده ها فرزند سالاری است، وقتی که چه از سر محبت یا جهالت یا حماقت اتفاق می افتد.
هر چند اگر تکیه را بر آن روایت بگذاریم که بچه در 7سال اول سلطان اما حدودی را باید رعایت کرد که در دو 7سال بعد جایگاه خود را گم نکند و جایگاه ئدر تضعیف نشده باشد.
البته در همه این ها خودم هم باید به مرحله شهود برسم!
تا خدا چه خواهد...
بچه تر که بودم رنگ قرمز را دوست داشتم. هنوز هم.
آبی را رنگ نمی دیدم، اصلا حس عجیبی به آن داشتم. نه که بدم بیاید ولی خب...
اما این روزها به آبی عشق دارم.
آبی گرمترین رنگ هاست.
مجموعه کارهای منطقه 12 به اضافه پروژه حوزه و خرده کارهای زیاد جاری و جدای از همه این ها اسباب کشی _که خود بلای عظیم است_ تابستان امسال را تشکیل داد.
حرفی برای گفتن یا نوشتن نمانده بود!
پ.ن:
پیرامون اسباب کشی جناب «ص» به قدر کفایت نوشته، در حد 15-20 مطلب! شاید حتی بعدا یک جزوه جامع مشترک پیرامون اسباب کشی دادیم، برای دوستان کم تجربه تر!
