در دایره قسمت ما نقطه تسلیمیم...

اون روز که توی ساندویچی حسین آقا نشسته بودیم و باهم برای قرار 5سال بعد برنامه می ریختیم، هیچکدوم حواسمان نبود که 94/4/4 وسط ماه مبارک هست!

چهارمِ چهارمین ماهِ چهارمین سال دهه نود به نیت جمع چهار نفره مان!

حالا امروز نه تنها هچکس نیومد (که البته می دونستم یادشون نیست و اگر هم بود شاید...) بلکه طی این چند سال با کلی فراز و فرود دو نفر، دو نفر راه خودمان را گرفتیم و رفتیم، جدای از هم!

اما هنوز شیرینی دورهمی های تابستان و پروژه و رفاقت مان را حس می کنم، حالا هر چقدر داستان های بعد از آن تلخ باشد.

ثبت در: جلوی ساندویچی کرکره پایین حسین آقا

کاش این روزها را می فهمیدی...
خیلی روزها می گذشت که اینقدر پریشان ننوشته بودم

ق.ن:

اول از همه این رو بگم که منم حواسم هست که شهدا هر موقع بخوان رخ نشون دادن و این حرفا... ولی این رو که میخوام بگم متضادش نمی دونم!

یک سردار دوست داشتنی ای که نقش اش از بعد جنگ در این انقلاب داشته کمتر دیده شده حاج محمد باقر زاده هست. سید از همون بعد جنگ در تفخص مشغول بازگردوندن پیکرهای شهیدانی شد که بدن بی جان شون به این کشور جان می داد.

هر موقع وضعیت بحرانی ای پیش می آمد، خطری بود، تهدیدی می شد یا آتش فتنه ای را روشن می کردند سید با شهدایی از راه می رسید و رنگ و بوی معنویت را به شهر بر می گرداند و دل ها را نرم می کرد و تصمیم ها را برای همه آسان تر و آن وقت وضعیت ورق می خورد. باز هم تکرار می کنم که همه این ها خواست شهداست برای کمک به ما ولی او را انتخاب کرده اند. حاج محمد و بچه های تفحص هستند که توسل می کنند و مثلا روضه علقمه می خوانند و 8-7تا ابالفضل و عباس نامی را از زیر خاک بیرون می کشند...

سردار ساده و مردمی ای که او را از پای منبرهای آقا مجتبی (رحمت خدا بر او باد) یادم هست. 
بمان و گاه گاه حال و هوای مرده این شهر را با شهدایی که می آیند برای ما عوض کن سردار...

سه شنبه هرچه که باشد جلوی هم نفسی با یکی از این بزرگانِ گمنام کم می آورد، قدم زدن با 175 تای آنها که جای خود دارد! عجب سه شنبه ای...

پ.ن:

این یادداشت بعد از خستگی که نه سر زندگی 6-5 ساعت پیاده روی پیاده روی در معیت شهدای غواص در تاریخ 26 خرداد نوشته شده است.