درد:
احساس بطالت، از کمرکش هفته آغاز می شود؛ از سه شنبه ها.
سه شنبه، نه مژده ی شروع دارد نه نشاط پایان؛ نه سهمی از ابتدا، نه دانگی از انتها.
نه راهی ست سر بالا، که به امید رسیدن به قله یی بتوان نفس زنان و کوفته پیمودش،
نه سرازیر است که شادی ترک قله را با شوق رسیدن به خانه و زمین گذاشتن کوله و کندن پوتین چسبیده به پا و باز کردن دگمه های بادگیر و دراز کردن آسوده ی پاها را در خود داشته باشد.
قله هم، اما، نیست. پس به داد سه شنبه ها باید رسید.
آن را چنان لبریز کنیم که به درون چهارشنبه ها سرریز کند و از آنجا، چکه چکه، به درون کاسه ی آبی پنجشنبه ها بچکد.
یک عاشقانه ی آرام / نادر ابراهیمی
ب.ن:
داشتم برای امید روز خسته کننده ای را که داشتم تعریف می کردم، خندید و گفت: «خب سه شنبه ست دیگه!» ، خندیدم.
- ۲ نقطه
- ۱۴ بهمن ۹۳