همه جابجا کردن برنامه ها، چک کردن قرارداد و تحویل و گپ و گفت و... آن هم با این همه عجله و اصرار، دلیلش مهم بودن زیاد این کارها نیست، همه شان بهانه است چون عادت کرده ام سفر که می روم موقع خداحافظی آرام در هر دو گوشم «فالله خیر حافظا و هو ارحم الراحمین» بخوانید و دعا کنید.
امتحان دارم، از صبح بلند شده ام و دارم میخونم که بعد از دو سه هفته پیامک می رسد.
دنبالم میای/حرف زدنمان و خبر عقد کردنت در همین مدتی که حرف نمی زدیم/صف پمپ بنزین/شکست سوییچ ماشین/ماندن کنار اتوبان/دنبال کلیدسازی/یه سر کردن ماشین/امتحان تستی ای که نفهمیدم چجوری دادم/رفتن به عمار/سخنرانی استاد/بالاخره تمام شدن قرارداد کذا/شب را با بچه ها/شام هم توی پارک رو علف ها...
همه ی اتفاقات مهم و غیرمهم و جالب و کسل کننده می شود یک روز چهارشنبه کامل!
واقعا اگر کلاس چهارشنبه ظهر تا شب نباشد چقدر اتفاق ممکن است در یک چهارشنبه بیافتد!
کاش می شد شعر روز رفاقت را می گذاشتیم؛
«شبیه مرغک زاری کز آشیانه بیافتد...»
.
.
به یاد کل روزهای پیش دانشگاهی
به یاد مسیر هر شب، ایستگاه متروی وردآورد
به یاد اون شب و خاموش کردن های ماشین توی انتهای همت و یک لیوان آب بجای سحری...
کلا همه اتفاقات سال های آخر دبیرستان سخت شده بود، مخصوصا همان روزهای سال دوم.
چهارشنبه بود و قرار راهپیمایی را همه شنیده بودند و برخورد های مختلفی داشتند. تا جایی که یادم هست اولین بار بعد اون اتفاقات بود که ملت می خواست یه موضع اینجوری بگیره. برا همین هم کلا نگران جمعیت و اومدن و نیومدن و الخ بودیم.
چطور رفتن و با کی رفتن و... یک طرف. با هم رفتن و خستگی و زیر آن پرچم دراز ولو شدن و آن عکاس که ناغافل عکس گرفت و خنده و نگرانی ما هم یک طرف...
5 سال گذشته!
سر صبح منتظر نشسته ای، تفألی میزنی به قیصر
.
.
خوشا رفتن از خود، رسیدن به خویش
سفر در خیابانی از آینه
پ.ن:
همه غرق حیرت ز دیدار خویش
در امواج طوفانی از آینه
بعد جلسه آخر چهارشنبه ها یک هفته ای عجیب مباحث «جنگ اول» و عوامل پیدایش و تاثیراتش که تا الان روی خیلی چیزها مشهود بوده، ذهنم رو مشغول کرده. بعلاوه حرف ها و تحلیل های استاد و بیان نقش عجیب انگلیس _البته به راحتی برای همه قابل قبول نیست_ که اصلا دید جدیدی تو زمینه مورد مطالعه ما بود.
اون یأس فلسفی که دنیا رو بعد جنگ گرفت و کلی مکاتبی که ذیل اون پدید اومدن...
سوار ماشین که شدیم تا این بالا هیچی نگفتیم و اینقدر بالا اومدیم که جاده تموم شد. حالا نشستیم و به شبِ تهران زل زدیم و من دارم این ها رو برات توضیح میدم. اصلا خیلی چیزها بعد از اون جلسه برام حل شده. همین اختلاف دیدگاهی که یک ساعت حرف مشترک زدن رو هم از ما گرفته، همین مدل زندگی های متفاوت مون، همین که از نظر من تو داری خودت رو با سر میندازی تو چاه و البته از نظر تو من دارم راه خودم رو میرم و...
میدونی من همه اش رو میندازم گردن «کارویلوپرینسیپ» اون دانشجوی 19 ساله که اگه دوباره تو اون ساندویچی سر اون خیابون نمی موند ساندویچ نمی خورد(!) و اون تیر رو شلیک نمی کرد و «آرشیدوک فرانسوا فردیناند» زنده می موند، شاید من و تو هم الان خیلی خوشحال کنار هم نشسته بودیم و من هم نیامده بودم برای خداحافظی...
خداحافظ!
جشنواره که فیلم را دیدم تا چند ساعت صدای خرد شدن جمجمه در سکانس اول در گوشم بود...
سیاه
آزاردهنده
ببین آش چقدر شور شده که "جناب وزیر" هم اعتراضشان گرفته!
منتقد مشهور (!) هم فرموده اند: اگه یه فیلم باشه تو ایران که من موافق توقیفش باشم، همین فیلم هستش!
